We patched things up. I was the first one to send him a message. Nakakatawa nga e. I was all apologies and all he said was “muka m! fanet k!” Ahhh! After I got that answer I knew we’re okay. He’s back with his old antics. Ganun lang naman yang lalakeng yan. Kung hindi nya siniseryoso yung away namin hindi magtatagal yung paghingi ko ng apology, if the quarrel is a lot deeper he wouldn’t respond with my initial message or even my call. I guess, hindi ata tumalab ang pangaaway ko… Hehehe! Nakakagulat lang kasi. While talking a while ago, I asked him bakit ganun yung reaction nya. Kasi after leaving my house last night he said hindi na daw nya inisip yung nangyari…he said nababaliw lang naman daw ako.. (maybe I was). So instead of getting mad and bringing that anger with him eh iniwan na daw nya sa Q.C. Aliw lang kasi he’s not like that before. Inisip nalang nya na wag nalang palalaain. He’ll wait nalang daw for me to get over my anger and after a day or two he’ll call to ask me kung normal na daw ba ako… Hehehe!
I agree with him when he commented that the argument was a waste of time. Hindi daw sinisiryoso. Hay… Buti nalang. Buti nalang at nasasakyan nya ang mga katopakan ko.
Ewan ko ba. Minsan ganun sya. Okay lang sa kanya mga away namin, minsan naman grabe! Mga three to four days kaming hindi mag-uusap. Papalamig ba. Minsan nga sinasabi ko na hindi ako ang mauunang magsasabi ng sorry o tatawag o magtetext. Kaso the next day, ayun! Wala na. Ako na ang nauna. Kasi naman alam ko namang ako ang unang nangaway… Hehehe!
Hay buhay nga naman. I’m really glad he’s not like other guys na maiksi lang ang pasensya or yung mga tipong sobrang ma-pride na parang nababawasan ang pagkalalake nila pag nagsorry sila o pag nauna silang mag make ng move.
After two years, I’ve seen him changed and mature. I’m happy because despite all the struggles and problems that we encountered none of us gave up. Gusto talaga namin magwork itong relasyon.
I agree with him when he commented that the argument was a waste of time. Hindi daw sinisiryoso. Hay… Buti nalang. Buti nalang at nasasakyan nya ang mga katopakan ko.
Ewan ko ba. Minsan ganun sya. Okay lang sa kanya mga away namin, minsan naman grabe! Mga three to four days kaming hindi mag-uusap. Papalamig ba. Minsan nga sinasabi ko na hindi ako ang mauunang magsasabi ng sorry o tatawag o magtetext. Kaso the next day, ayun! Wala na. Ako na ang nauna. Kasi naman alam ko namang ako ang unang nangaway… Hehehe!
Hay buhay nga naman. I’m really glad he’s not like other guys na maiksi lang ang pasensya or yung mga tipong sobrang ma-pride na parang nababawasan ang pagkalalake nila pag nagsorry sila o pag nauna silang mag make ng move.
After two years, I’ve seen him changed and mature. I’m happy because despite all the struggles and problems that we encountered none of us gave up. Gusto talaga namin magwork itong relasyon.
Tama na nga kadramahan... Basta importante bati na kami.. Hehehe!
No comments:
Post a Comment